ψυχοφλέκτης

ὁ, Μ

(για τον έρωτα ή τον πόθο) αυτός που φλέγει την ψυχή («ταῡτα στὸν ὕπνον ἐλάλησεν ὁ ψυχοφλέκτης ἔρως», Διγεν. Ακρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ψυχή + -φλέκτης (< φλέγω)].